In De Groene Amsterdammer deze week een recensie van Geheim Dagboek 2001 door Liesbeth Koenen. Zo langzamerhand is het dagboek dan toch in bijna alle kranten en weekbladen aan bod gekomen. (Het wachten is nog steeds op Vrij Nederland en Elsevier.) Koenen is zeer lovend. Ze schrijft: Ik moet bekennen dat ik wekenlang met Geheim Dagboek 2001 in mijn hoofd rondgelopen heb, het bleef maar “nabij”, zoals een boek dat heel soms kan doen. Koenen noemt het “hartverscheurend” hoe Warren hangt aan het leven maar tegelijk ook dood wil. Net als veel andere recensenten brengt Koenen begrip op voor de moeilijke positie van Mario Molegraaf. Ze raadt de lezers aan ook de eerdere delen van het dagboek te lezen. Niet omdat Hans Warren zo’n warme, sympathieke persoonlijkheid was, eerder een wat ijdele, egocentrische man, die dolgraag meer erkenning voor zijn poëzie had gehad. In het laatste dagboekdeel is het niet anders, en valt bijvoorbeeld nog steeds zijn mensenweerzin op, en het feit dat hij geen enkel contact met zijn kinderen had. Toen ik hem een paar jaar geleden ontmoette, intrigeerde het me dan ook zeer dat hij uiterst beminnelijk in de omgang bleek te zijn.