Maandelijks archief: november 2020

Hendrik-ido-Ambacht

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer het voormalige restaurant De Brave Hendrik, Kerkstraat 30 in Hendrik-Ido-Ambacht.

Uit Geheim Dagboek:
16 jan. [1997] – 16 uur – Stralende zon, ook gisteren was het zulk weer. Daarom stelde ik een ritje voor, M. moest maar  een route verzinnen. (…) 
We zouden gaan eten in een gelegenheid die M. intrigeerde omdat hij een Michelinster heeft, maar door Lekker wordt genegeerd, De Brave Hendrik in Hendrik-Ido-Ambacht. We waren er om kwart over zes, en moesten er tot halftien vertoeven. Het duurde ruim een uur eer we iets kregen voorgezet. En tussen voor- en hoofdgerecht viel zo’n lange pauze dat je eetlust was verdwenen. Ik moet eerlijk zeggen dat m’n voorgerecht (slakjes met dun gesneden plaatselijke oude kaas) en de pot-au-feu (een sterke consommé geschonken op plakjes ossenhaas) lekker waren. Maar m’n hoofdgerecht, gegrilde griet in een zoete maderasaus, was een mislukking, Wat ons betreft blijft deze zaak uit Lekker. (…)

Uit de nalatenschap van Hans Warren 93 ~ Mohamed Iamarène

Dit is onbestelbaar in de overtreffende trap. Ooit zo’n envelop gezien? Getuigenis van een mislukte zending van Hans Warren aan Marc (Mohamed) Iamarène. Misschien wel tekenend voor heel hun verhouding. In de envelop die na gecompliceerd postaal jongleerwerk terugkeerde in Borssele zit een op 21 juli 1952 geschreven briefje van Hans aan ‘Mon très cher Marc’. Hans Warren heeft ‘die mooiste aller jongens met zijn poëtenogen’ op 16 juli leren kennen en kondigt aan hem te ‘bezingen zoals nog nooit een jongen in de Nederlandse taal bezongen is’. Mohamed Iamarène was anders dan al die andere Arabische geliefden van Hans Warren. Je ziet het aan zijn handschrift, ontwikkeld en verfijnd, op het kaartje aan de heer en mevrouw Warren en hun kinderen uit 1973. Want Hans en Mohamed, die inmiddels ook een vrouw en kinderen had, bleven af en toe corresponderen. Hans schreef vele gedichten voor Mohamed, en vertaalde die soms voor hem. Zie dit begin van ‘Invitation au voyage’, dat is ‘Uitnodiging tot de reis’, het in Vijf in je oog opgenomen gedicht waaraan hij op 22 juli 1952 begon te schrijven: ‘Entre tes cils reflétera/ un petit miroir de mon pays’. Andersom kreeg Hans van Mohamed diens Franse vertaling van een Arabisch lied ‘Andalousie’. En wat verbergt het opgevouwen velletje waarop Hans Warren ‘Mohamed I.’ schreef? Diens schaamharen, want niet alles aan deze liefde was verheven. Een liefde vol beloften die beloften bleven, als een onbestelbare brief, geadresseerde onbekend, retour afzender.

MARIO MOLEGRAAF