Maandelijks archief: september 2022

Jachtse bos

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer het Jachtse Bos (ook bekend als Abbekindersebos), ten zuiden van Kloetinge.

3 jan. [1944] – (…) Ik heb in Sibylle’s bed geslapen, haar uitzicht gezien op de achterkant van de huizen, de tuintjes, de bomen van ’t bolwerk, en, heel ver weg, bij de watertoren, de donkere streep van het Jachtse Bos, als een heuvel. (…)

31 dec. [1972] – 18 uur. – Stralende dag, zon zolang het maar kon, lichte vorst. In de middaguren hebben we met ons vijven een fietstocht gemaakt. Via Kloetinge naar Kattendijke, langs de Oosterschelde tot Wemeldinge, over Kapelle en langs het Jachtse Bos terug. Het was vrijwel windstil. (…)

29 sep. [1976] – 9.15 – Om kwart voor twaalf ben ik gisteren met Nico gaan wandelen, naar het Jachtse Bos. Het was warm, wollig herfstweer. (…)

24 sep. [1977] – Het gedoe met de ridderorde is achter de rug. Dinsdagmiddag de twintigste om drie uur arriveerde Theo die zo aardig was om voor de gelegenheid de rol van partner te spelen. (…) Theo vroeg weer of ik hem om twaalf uur wilde wekken. Ik was toen eerst al naar Goes geweest om boodschappen. Het was fraai weer en we hebben na de lunch een wandeling gemaakt naar het Jachtse Bos. (…)

30 juli [1978] – 21.30 – (…) Ik ging hem [= Mario] gisteren met een taxi afhalen, hij zou om kwart over twaalf op het station van Goes aankomen. (…)
Wegens de warmte gingen we onder de spar in de voortuin zitten. We praatten luchtig, verkennend, bij sandwiches en koffie. Later maakten we een lange wandeling. Door de boomgaard, door het Jachtse Bos, langs de Maria-Magdalena-hoeve en terug. (…)

25 mei [1994] – 23 u. – (…) vanavond hebben we een rondritje gemaakt, M. stelde het voor. (…) Op de terugweg wilde M. langs het Jachtse Bos om een uil te zien. Hij werd op zijn wenken bediend: er zat een ransuil op een bordje langs de weg.

11 aug. [2001] – 20.15 – Ik voelde me vanmiddag opgesloten. Ik speelde M. alle mogelijkheden voor een tocht toe omdat ik een goede stoelgang heb gehad, maar hij reageerde niet. Hij gaf me een plaspil en dirigeerde me naar m’n hokje. Later zijn we toch even op pad geweest. Hij had, naar we dachten, een briljant idee: me regelmatig mijn wandeling in het Jachtse Bos laten maken. Het gaat niet door. Het bos bleek alleen toegankelijk voor buizerds (we zagen er vier) en voor ervaren woudlopers. De paden waren nauwelijks begaanbaar en overal waren er obstakels, ik dreigde te vallen. (…)

Zie ook Warren’s bundels Pastorale (1946) en ’t Zelve Anders (1975).

HBS in Goes

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer de voormalige HBS – van 1935 tot zijn eindexamen op 5 juli 1941 – van Warren aan de Albert Joachimikade 5 te Goes.   

Klasgenoten

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren.  

Behalve ‘bekende’ klasgenoten als Adrie “Willem” Duvekot (1920 – 2004) en Maria “Sibylle” de Roo (1923 – 1993) is er ook een aantal oud-klasgenoten van de Goese HBS bekend dat níet in de dagboeken voorkomt. Allen bijna honderd jaar geleden geboren. Achterhaald voor deze aflevering zijn de heren M.J. le Clercq (Kapelle), L. Mesu (Oudelande), J. Remeijnse (Wolphaartsdijk) en mevrouw A. Oele (Ellewoutsdijk).

Uit de nalatenschap van Hans Warren 115 ~ Hella Haasse

‘Aucun résultat’ reageert de computer wanneer ik op de site van Saint-Witz naar ‘Haasse’ zoek. ‘Le charme de la campagne avec vue sur Paris,’ is de leus van de gemeente, op zo’n 35 kilometer van de Notre Dame gelegen. Wonen op het platteland en Parijs binnen bereik, daarom gingen Hella Haasse en haar man in Saint-Witz wonen. Hans Warren en ik spraken over Lièvreville (lièvre is Frans voor haas) als we vanaf de snelweg van Zeeland naar Parijs haar moderne huis met tuin zagen liggen. Aleid Truijens probeert in haar onlangs verschenen biografie Leven in de verbeelding Hella S. Haasse tot ‘de grootste schrijfster uit ons taalgebied’ uit te roepen. Ze haalt uit naar Hans Warren die lang niet altijd positief oordeelde over de boeken van Haasse. Maar in zijn dagboek noemt hij haar ‘een schat’. Hij herhaalt niet zo gesteld te zijn op haar werk, ‘daarin is zij een veel te nette en te welwillende mevrouw. Maar nu bleek hoe aardig zij is, en over hoeveel kennis zij beschikt’. Op 24 september 1986 had men in Vlissingen een middag gewijd aan de daar geboren Betje Wolff, volgens mij een veel geschiktere kandidaat voor de titel ‘grootste schrijfster uit ons taalgebied’. De PZC berichtte over de bijeenkomst, met een foto erbij. Er waren toespraken geweest van onder anderen Hella Haasse en Hans Warren. We besloten haar uit te nodigen voor een etentje. Een paar jaar na Hans’ dood sprak Hella mij aan, ze herinnerde zich alle details van het Zeeuwse huis en alle gangen van de Zeeuwse maaltijd, vanaf de gebakken ganzenlever in portsaus tot en met de sabayon van rood fruit. Een van de weinig tastbare herinneringen aan het contact is de nieuwjaarskaart, die het verdient van alle kanten te worden bekeken. Juist in 1990 zou Hella Haasse ereburger worden van Saint-Witz, des te treuriger is dat ‘aucun résultat’.

MARIO MOLEGRAAF