Op de achterpagina van De Volkskrant schrijft Judith Janssen vandaag overEen vriend voor de schemering:

[het] is geschreven in het zorgvuldige proza van een dichter.Hoewel de vergelijkingen en beschrijvingen van het door Warren zo bewonderdeZeeuwse landschap veelvuldig de pagina’s vullen, staat er nergens een woord te veel.Warren heeft oog voor detail. Hij tekent zijn personages met de fijnheid vaneen ganzenveer; elke verandering in reactie, elke trek van de mond merkt hij op.De gevoeligheid waarmee Warren de eenzaamheid en de onvervulbare liefde vanzijn personages beschrijft, geeft het werk een weemoedige en melancholische sfeer.

In de PZC van zaterdag jl bespreekt Rolf Bosboom Een vriend voor de schemering datdeze week gaat verschijnen. Bosboom is zeer over het boek te spreken:

Het deel over de herenliefde in ’het tumultueuze straatleven’ van Parijs, waar Wouter zich een ’buitenkind’ voelt, zou in 1952 ongetwijfeld hebben geschokt. Niet door het onverbloemd erotische karakter – Geheim dagboek gaat in dat opzicht veel verder – maar door de vanzelfsprekendheid waarmee Warren erover schrijft, in de meeste letterlijke zin schaamteloos.De roman maakt niet alleen daarom indruk. Duidelijk wordt dat Ad den Besten, welbeschouwd, weinig literaire bezwaren kan hebben gehad. Het verhaal boeit, vooral door de wijze waarop de hoofdpersonen dromen najagen, romantisch als ze zijn, maar uiteindelijk worden ingehaald door de kille werkelijkheid van alledag, door de vergeefsheid van het bestaan.Warren toont zich een volgroeid stilist, die haarfijn die realiteit weet te beschrijven. De uitzonderlijk ontwikkelde zintuigen waarvan hij in zijn dagboek blijk geeft, benut hij ten volle. Het sterkst is dat bij de weergave van Wouters en Bahri’s worsteling in het water, die ook de lezer lijkt mee te sleuren.

Klik hier voor de site van de PZC om de volledige recensie van Rolf Bosboom te lezen.

In tegenstelling tot wat Kester Freriks beweerde in zijn recensie van ‘het wekkertje’ (NRC 7 januari), staat hetvoormalige huis van Warren aan het Pijkeswegje nog steeds overeind. De voormalige buren van Warren vertelden ons dat het huis inmiddels wel is verkocht en wordt bewoond door een jong gezin.

Bruni Mortier uit het Belgische Mol stuurde ons de volgende herinnering aan haar eerste kennismaking met Warrens Geheim Dagboek.

Ergens in de vroege jaren ’80 was ik ziek en lag met griep te bed. Enkele dagen voordien had ik in De Bijenkorf in Eindhoven voor het eerst het Geheime Dagboek (deel 1) van Hans Warren in handen gekregen en gekocht. Op mijn ziekbed begon ik te lezen en ik kon er niet meer mee ophouden. Nog nooit had ik zo’n meeslepend geschreven literair dagboek gelezen. Ik was voor eeuwig en altijd verkocht en verknocht aan Hans. Ik stuurde mijn man naar de boekhandel om alle tot dan toe verschenen dagboekdelen te kopen en ik heb ze het ene na het andere verslonden, gretig maar toch ook traag genietend van die weergaloze stijl en prachtige beschrijvingen.Ik ben nog nooit zo graag ziek geweest.

De Zeeuwse Prijs voor Kunsten en Wetenschappen wordt niet omgedoopt totHans Warren prijs. De Raad voor Cultuur had deze nieuwe naam geadviseerd, maarGedeputeerde Staten van Zeeland leggen het advies naast zich neer. De teleurgesteldeRaad voor Cultuur heeft volgens een bericht in de PZC over de kwestie een ‘pinnige’brief aan het provinciebestuur geschreven. (Met dank aan onze Zeeuwse correspondentenNiek Oele, Nelleke Maljaars en de familie de Putter)