Momenteel werkt Mario Molegraaf aan de biografie van Hans Warren. Op zijn ontdekkingstocht door het leven van Warren stuit hij regelmatig op interessante vondsten. Op de eerste dag van elke maand deelt hij zo’n vondst met de bezoekers van onze website. Dit keer een wat andere aflevering dan anders: de brief die Mario Molegraaf schreef aan de 65-jarige Vic van de Reijt.
Op 29 oktober jl. ging uitgever Vic van de Reijt met pensioen. Hij had één cadeauwens: van alle genodigden een handgeschreven brief. Hierbij de tekst.
Allerbeste Vic!
Er zijn maar heel weinig mensen over wie ik denk: met hem zou ik eens een keer heel veel langer willen praten.
Tot die zeer selecte groep behoor jij. We ontmoetten elkaar voor het eerst in huize Komrij, januari 1982. Na Christus, voor alle duidelijkheid, maar desondanks onwaarschijnlijk lang geleden.
De datum ontleen ik aan het Geheim dagboek van Hans Warren, met wie ik zo lang het leven mocht delen (ja, ‘mocht’ is het woord, want ik zie het nog altijd als een voorrecht). Wat hij schreef, gebruik ik als geheugen. En ik verbeeld me omgekeerd dat in wat ik nu aan jou schrijf, hij ook een beetje spreekt.
We lazen altijd je stukken in Propria Cures, glunderend en genietend. Ja, het was allemaal precies zoals die Vic van de Reijt schreef! De persoon Vic bleek, volgens Hans en mij, al even geweldig als de auteur, ‘heel aardig, trefzekere smaak’. Maar je verdween weer uit ons leven.
Om in 1984 terug te keren. Hans Warren noteerde toen op 16 mei in zijn dagboek over Uitgeverij Bert Bakker: ‘Ze hebben Vic van de Reijt als redacteur aangetrokken, een goede keus volgens mij.’
Zo was het maar net, de gedroomde redacteur, maar weer verdween je, verdorie. Jij naar de verkeerde uitgeverij en wij werden opgescheept met verkeerde redacteuren.
Ja, soms was er nog contact, een woord dat meer beloofde, een wenk die veel zei. Zelfs mocht ik (ja, ‘mocht’ is het weer het woord, zie boven) één keer een vertaling bij jouw Nijgh & Van Ditmar publiceren.
En dan, na zoveel jaren, maar het lijken slechts seconden ga je met pensioen, weg. Mag ik, beste Vic, niet hopen weg uit mijn leven? Wie weet kan het nu eindelijk: heel veel langer praten. Zoals alleen jij dat kan, met de juiste dosis spot in de ernst, heimelijk wat eerbied in de hoon.
Heel veel goeds en hartelijks,
Mario
***
*** Wassenaar
(dat is de arme buurt daar)
